از واقعیت تا سینما!

در کشور ایران به واسطه جغرافیای سیاسی، همجواری با کشورهایی چون عراق و البته گروهک های تروریستی که مدام در صدد ایجاد آشوب و امنیت زدایی هستند،به جود آوردن امنیت در آن کاری است صعب که جز به وسیله سازمان اطلاعاتی قدرتمند میسر نمی شود.
اغتشاش هایی که در این چند سال اخیر در کشورهای همجوار ایران رخ داده است و مردم نیز به واسطه انتشار اخبار از آن مطلعند آن چنان متعدد و کثیر بوده است که بسیاری را بر آن دارد که شکرگزار امنیت برقرار در کشور باشند.این ناآرامی ها در سوریه، ترکیه، عراق و مرزهای شرقی هم وجود دارد و آنچنان وسیع است که شاید بتوان گفت کمتر کشوری می توانست در مرکز ثقل این ناآرامی ها اینچنین به وضعیت آرام خود ادامه دهد. باید دوباره از نو، خواسته ها و انتظارات را برشمرد.از وزارت اطلاعات چه انتظاری می رود؟آیا وزارت اطلاعات باید به سازمانی متعلق به یک حزب سیاسی خاص تنزل یابد؟آبا باید از وزارت اطلاعات انتظار داشت تنها به یک جناح سیاسی وابسته باشد؟ در هرصورت حمله کردن اینچنینی به وزارت اطلاعات بسیاری را سردرگم می کند و تلقی آنها را از این سازمان عوض می کند. نمی توان یا بهتر بگوییم نباید این گونه تصور کرد که وزارت اطلاعات در هر دوره تغییر رویه دهد و با تغییر رییس دولت، متحول شود. شاید این گونه راه برای تسویه خرده حساب های سیاسی باز شود که البته می شود.با این وصف در هر دوره ای باید انتظارات سیاسی خاصی از این سازمان برود که معقول نمی نماید. شاید حداقل کاری که سازندگان این فیلم می توانستند بکنند این بود که پیش از فیلم یا پس از آن بر این نکته تاکید می کردند که این فیلم مستند نیست و به صورت داستانی ساخته شده است تا ظن آن نرود که نفوذ در بدنه اطلاعات از جانب کشورهای بیگانه به راحتی آب خوردن است.