«پزشک» اسم یک فیلم آلمانی است که سال گذشته به نمایش درآمد.

هزار سال پیش، سال 1021میلادی درقرون وسطی، اروپا در جهل بیماری به سر می برد. فیلم قلب لندن را نشان می دهد که مردم با فقر و آلودگی بیماری دست و پنجه نرم میکنند و تنازع بقا جریان است.

هیچ کس از طبابت چیزی نمی داند. فقط سلمانی های دوره گرد، اندکی کارهای طبی می کنند، درحد کشیدن دندان جاانداختن استخوان و قطع انگشتان سیاه شده و میزان زیادی اوراد وخرافه به جای درمان به خورد مردم می دهند.

سلمانی دوره گردی باگاری اش که در آن زندگی میکند به محله ای در لندن آمده است.
مادری بیوه که سه فرزند کوچک دارد، دچار حصبه می شود. بچه به دنبال سلمانی«طبیب»میرود و او اصلا بر بالین مریض نمی آید می گوید این درد درمان نمی شود.

مادر می میرد و کودک یتیم به همان سلمانی پناه می برد، گمان می‌کند از طبابت چیزی می داند.
چند سال بعد آرایشگر «سلمانی»دچار آب مروارید می شود و بینایی اش را از دست می دهد. جسی او را نزد یک کحال یهودی می برد. کحال او را عمل جراحی آب مروارید می کند و چشمانش شفا می یابد.

جسی می پرسد چنین طبابت شگفتی را چگونه آموختی؟

کحال می‌گوید: از بزرگترین دانشمند کره زمین. جسی می گوید: هر طور هست باید به افتخار شاگردی او نایل شوم. کجاست؟
نامش چیست؟

می گوید: نامش «ابن سینا»ست و تو باید به اصفهان بروی. جسی با مصايب بی شمار و خطر کردن جان خود را به اصفهان می رساند. آنجا با شهری مواجه می شود که بر خلاف لندن، عظیم و مدرن است.

برج و بارو دارد و ابوعلی سینا در یک مسجد بزرگ که رواق های فراخ دارد، صبح ها طب درس می دهد. عصرها فلسفه و شب ها بر بام مسجد درس نجوم و هیأت. جسی از این همه دانش و تمدن شگفت زده می شود.

شاید مهم ترین صحنه فیلم آنجاست که بوعلی به جسی میگوید: در باب عفونت گوش مقاله ای ارائه بده. جسی از مسئول کتابخانه می پرسد: کتابی در باب عفونت گوش وجود دارد؟
او جواب می دهد: آن قفسه را ببین. وقتی جسی قفسه را باز می کند، می بیند پر از کتاب است.
می گوید: کدام کتاب مربوط به عفونت گوش است؟
مسئول کتابخانه می گوید: همه شان!

بیننده خود شاهد است زمانی که در قلب اروپا برای درمان بیماری ها به اوراد و جادو متوسل می شدند، در کتابخانه اصفهان یک قفسه کتاب فقط مربوط به عفونت گوش بوده است.

این تفاوت دانش در ایران و غرب یک هزار سال پیش از منظر یک فیلم صد در صد غربی است... هزار سال بعدتر، اعلام شد که دو دانشگاه برتر ایران، شریف و تهران، در رتبه حدود 600 رده‌بندی دنیا جای گرفتند و جالب تر اینکه نظام آموزشی از کسب چنین رتبه ای ابراز شادمانی کرده است.