نسخه چاپی
بدون توجه به بازسازی و تأمین مقدمات آموزش و گسترش اطلاعات، دانش و
ایجاد مقدمات تحصیل برای سنین آماده تحصیل، نمیتوان انتظار «توسعهای
پایدار» داشت.
توسعه به مفهوم واقعی همراه و همزاد دو عامل بسیار مهم یعنی عدالت و آموزش
نیروی انسانی است. بدون تنویر افکار عمومی امکان دسترسی به عدالت اجتماعی
غیرممکن است، این مهم نیز بدون بسط آگاهیها و آموزش نیروی انسانی غیر
قابل وصول است.
با نگاهی به جریانهای اخیر کشور در ابعاد سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و
فرهنگی، میتوان یک مخرج مشترک برای همه آنها پیدا کرد و آن عزم ملت برای
بازسازی و رشد و پیشرفت کشور است.
اگر این فرض درست باشد - که درست نیز هست- که پس از طی یک دوران تقریباً
15 ساله کشور امکان یافته که به رغم دسیسههای رنگارنگ دشمنان، فصل تدبیر و
امید شروع شده است، نقش ما چه میتواند
باشد؟
اگر دانشآموز و دانشجو هستیم، درست، عمیق و دقیق مطالعه کنیم. اگر کارگر و
کشاورز هستیم با تلاش و کوشش پیگیر با در نظر گرفتن وجدان کاری و نظم
اجتماعی تولید بیشتر و بهتر را وجه اهتمام خود قرار
دهیم.
اگر در حوزه مدیریت و مسئولیتهای اداری، تولیدی و اقتصادی هستیم با معطوف
کردن ذهن و فکر حداکثر نظم اقتصادی و استفاده از روشهای «بهرهوری» به
ساختن ایران مستقل، آزاد و عاری از هرگونه نماهای فقر و مشکلات، اهتمام
ورزیم.
اگر چنین کنیم و به فکر خانه بزرگ که «ایران خانه پدری» نام گرفته است
باشیم، میتوانیم مطمئن باشیم که در فردای این کشور، فرزندانمان میتوانند
زندگی و شکوفایی بهتری داشته باشند.
کشور در انتظار دستهای تلاشگر و ایثارگر ماست. بدون تلاش، انتظار توسعه
نمیتوان داشت و بدون ایجاد زمینههای بروز عدالت و ساختن نیروی انسانی از
طریق آموزش نمیتوان انتظار پیشرفت داشت، پیشرفت واقعی یعنی تلاش بیشتر،
اجرای عدالت و ایجاد امکانات برای تحصیل آحاد مردم. بیایید از خود سؤال
کنیم نقش و مسئولیت ما برای بازسازی و سازندگی کشور چیست؟ و چه کسی باید
این کشور بزرگ را بسازد
میگوییم:
همگی ولی با در نظر گرفتن عدالت، آموزش و توسعه.