نسخه چاپی
ارسال به دوستان
ماجرا از این قرار است که سرگرد نعمت جاهد در آستانه‌ی یک ترفیع درجه‌ی درست و حسابی است، تا این که در جریان انتقال زندانیان به مکان جدید زندان یکی از زندانی‌ها به نام احمد سرخ‌پوست گم می‌شود، اتفاقی که می‌تواند آینده شغلی سرگرد جاهد را تحت تاثیر قرار دهد. آن‌چه که در یک سوم ابتدایی داستان رخ می‌دهد آشنایی با جغرافیای روایت و آدم‌های زندان مهم‌ترین چیزی است که باید در دقابق ابتدایی رخ بدهد. وجود مولفه‌های منحصر به فرد برای جهان داستانی می‌تواند برای ذهنیت تماشاچی مثل یک کاتالیزور عمل کند که زودتر با داستان ارتباط بگیرد. نیما جاویدی و هومن بهمنش کارگردان و فیلمبردار این جای کار را بی نقص کار کرده‌اند، تاکید روی رنگ‌های خاص و استفاده درست از افکت‌ها و فیلتر‌های متناسب فضای خاکستری و مردد زندان را درست در آورده، رنگ‌ها در جهت تقویت ابهام و تعلیق کار شده اند.
مثل آسمان دائما ابریِ زندان، مثل رنگ زرد و خاکستری که همه جا پاشیده شده، تنها نقطه ضعف جغرافیا و اتمسفر داستان شاید فضاسازی مربوط به زندان باشد که خیلی دقیق نیست و کمی سردستی نمایش داده شده، خصوصا این که تمام دالان‌ها و راهرو‌های داستان بعدتر از اهمیت زیادی برخوردار خواهد شد، چون اصلا گم شدن زندانی و جست و جو برای یافتن او هسته مرکزی تعلیق داستان است، پس تمام فضا باید دقیق نشان داده می‌شد، اما در این رابطه شاید کمی سردستی کار کردند و در هر صورت، چون ما همین اندازه‌ها را هم سینمای ایران نداریم، شاید خیلی این ایراد فیلم را گل درشت ندانیم و اصلا تصمیم بگیریم از این فیلم لذت ببریم.
از فضا و جغرافیا که بگذریم به آدم‌ها می‌رسیم، در راس آن جاهد با بازی محمدزاده که قطعا این اولین بازی کنترل شده و درونی نوید محمدزاده است. اینجا او از اوج اقتدار یک نظامی شروع می‌کند و رفته رفته دچار عجز و فروپاشی می‌شود و در نهایت و در پایان داستان به سان یک قهرمان طلوع می‌کند. سیر تحول او مثل قهرمان‌های فیلم‌های کلاسیک است، در ابتدا چیزی است و اتفاقی می‌افتد و چیز دیگری می‌شود.
محمدزاده البته از شانس یک طراحی صورت و طراحی لباس خوب هم بهره می‌برد، اما این در قالب فیلم جا می‌گیرد و بیشتر از آن که نوید محمدزاده را از کار‌های دیگر باخودش همراه داشته باشد، سرگرد جاهد را زنده می‌کند. او عاصی می‌شود، اما عصیان نمی‌کند، عاشق می‌شود، اما ابراز نمی‌کند، قداکاری می‌کند، اما جلوه‌گری نه، قطعا از لذت‌های سرخ‌پوست یکی همین نویدش هست.
مورد بعدی، اما شکل حضور یک فَم فتال در داستانی ایرانی است، بیش از این هم مثلا هدیه تهرانی در شوکران، لیلا حاتمی در آب و آتش جلوه‌هایی از یک زن اغواگر را اجرا کرده بودند. این بار، اما پریناز ایزدیار، هم جاهد را اغوا می‌کند و هم تماشاچی را، یعنی ما هم همراه سرگرد جاهد فریب می‌خوریم و این بیشتر از آن که به هنر بازی ایزدیار مربوط باشد به هنر کارگردانی نیما جاویدی مربوط است. تعارف که نداریم ایزدیار از آن جمله بازیگرانی است که حضورش کارت پستالی و زینتی بوده، اما اینجا و در سرخ‌پوست او ورود و بعد رونمایی غافلگیرکننده‌ای دارد.
در آخر این که در میان موج ستایش‌های منتقدان از سرخ‌پوست، حسین معززی‌نیا یک یادداشت متفاوت در روزنامه سازندگی نوشته و یادآور شده که فیلم مورد بحث اصلا هم اثر خاصی نیست و در روایت و در زمان و جغرافیایش جعل و تقلب دارد. معززی‌نیا حقیقت را می‌گوید، اما این حرف‌ها شاید ارتباط زیادی به واقعیت سینمای ایران ندارد.
در واقع برمی‌گردم به همان نکته‌ی ابتدای متن؛ سرخ‌پوست در قیاس با دیگر آثار سینمای ایران یک غنیمت است، اما در نهایت یک داستان کلاسیک است و چیز خاصی اضافه نمی‌کند. در هر صورت ما چیزی نزدیک به دو ساعت مشتاق ادامه‌ی داستان هستیم، برخی صحنه‌هایش میخکوب می‌شویم، جا‌هایی عاشق می‌شویم (آن ویگنِ به جا). تعلیق و گره‌ی داستان کاملا درگیرکننده نشان داده می‌شود. شاید مخالفان فیلم یادشان رفته که خیلی از آثار تولیدی در سینمای ایران صرفا کاربرد یک قرص خواب‌آور را دارد یا آن قدر کلیشه‌ای و قابل پیش‌بینی است که مخاطب ترجیح می‌دهد داستان را دنبال نکند و در تاریکی سینما چشم روی هم بگذارد و یا آن قدر فرم‌زده و کسل‌کننده است که تماشاچی را از روی صندلی بلند می‌کند، سرخ‌پوست هیچ کدام این‌ها نیست، چون سینماست.
بازدید از صفحه اول
نسخه چاپی
