از شرط‌ بندی تا پیمانکاری با پارتی‌بازی !

 

علی کریمی در جدیدترین صحبت خود از عادل فردوسی پور به عنوان یک شرط بند قهار نامبرده که اگر این مساله ثابت شود می تواند عواقب بسیار بدی در انتظار عادل صدا و سیما قرار بگیرد. همچنین کریمی در اظهارنظیری عجیب سعید فتاحی را متهم به معرفی پیمانکاری زمین شده است!

 

فوتبال در ایران استاندارد نیست؛ انگار تمرینی است برای «به درِ بسته خوردن». آدم‌ها هم چاره‌ای ندارند جز عادت به بازی در این فضای غیراستاندارد. غریبه‌ها هم بعد از مدتی می‌آموزند چگونه به این وضع عادت کنند. از کارلوس کی‌روش اگر بگذریم، بیشتر مدیران، مربیان و بازیکنان یاد گرفته‌اند که چگونه در این فضایِ بسته روزگار بگذرانند و بخشی از اقتصادِ ورشکسته فوتبال ایران باقی بمانند. فوتبال ایران شبیه اتاقی است با سقف کوتاه و انباشته از اسباب و اثاثیه‌هایی کهنه و قدیمیِ یادگار آدم‌های گذشته. این فوتبال ربطی به اینجا و امروزِ ما ندارد. کمبود «حرف حق» چنان مشکل لاینحل فراگیری است که بعد از مدتی آدم‌ها دیگر به آن فکر هم نمی‌کنند.

 

علی کریمی و علی دایی به وضعیت عجیب فوتبال ایران اعتراض دارند. او فریاد زد: « یک بطری به زمین پرت کردند چهل میلیون تومان ما را جریمه کردند.این جریمه روی چه حسابی است؟» تا جایی که ما می‌دانیم در فوتبال ایران هیچ منطقی پشت این‌جور تصمیم‌گیری‌ها نیست. دلیلش قطعا هواداران نبوده، خواستن یا نخواستن آنها که اهمیتی ندارد، آنها بهتر است سرشان به کار خودشان گرم باشد. به‌نظر می‌رسد همه‌چیز مربوط به «مصلحت عالی» است. مردانی که نشسته‌اند و دور از بطن فوتبال، قانون تعریف می‌کنند. فوتبال ایران تلنباری از خشم‌های فروخورده‌ای است که پشتوانه ندارند، هدایت شده نیستند، بدهکار نیستند اما طلبکار هستندو فریاد می‌زنند بر سر فوتبال ایران و مدیرانش. به علی کریمی‌ها حق بدهیم. صدای آنها باید شنیده شود. او مثل بسیاری دیگر به‌دنبال شفاف‌سازی است. 

 

صدای علی کریمی و علی دایی را بشنویم که به وضعیت فوتبال ایران اعتراض دارند. صدای این فریاد را باید شنید که: « یک بطری به زمین پرت کردند چهل میلیون تومان ما را جریمه کردند. این جریمه روی چه حسابی است؟» چه منطقی در فوتبال ایران چنین تصمیم‌گیری‌هایی را توجیه می‌کند؟ خواست هواداران؟ خواستن یا نخواستن آنها که هیچگاه اهمیتی نداشته است. اصلا بهتر است هواداران در این ملغمه فوتبالی سرشان گرمِ حاشیه باشد تا از متن نپرسند. فوتبال ایران جایی است که منطق در آن جواب نمی‌دهد که تکلیف همه‌چیز را «مصلحت عالی» مشخص می‌کند. مردانی دور از بطن فوتبال که دور هم نشسته‌اند و قانون تعریف می‌کنند.

 

این مصلحت عالی فوتبال ایران را تبدیل کرده به تلنباری از خشم‌های فروخورده‌. فریادهای علی کریمی را باید بشنویم؛ او پشتوانه‌ای ندارد، از جایی هدایت نشده و بدهکار کسی هم نیست اما حق دارد که طلبکار این فوتبال و مدیرانش باشد. به علی کریمی‌ها حق بدهیم و صدای‌شان را بشنویم. این صداها چیزی نمی‌خواهند جز شفاف‌سازی. مگر نه اینکه شفافیت اصل اول مبارزه با فساد است؟